Het Wood Wide Web als lichtend voorbeeld van Verbondenheid
Na het lezen van dit boek zul je nooit meer hetzelfde naar bomen kijken.
De natuur laat mij keer op keer op verbluffende wijze zien hoe wijs ze is. Ik had al wat gelezen en gezien over bomenwijsheid en mijn fascinatie groeide met elke input die ik erover kreeg. Met als voorlopig hoogtepunt het boek “Op zoek naar de moederboom” van Suzanne Simard, waarin zij het Wood Wide Web introduceert.
Sterk onderbouwd met wetenschappelijk onderzoek (waar ze in dit boek anekdotisch over vertelt), ontvouwt zich een ondergrondse wereld die gekenmerkt wordt door verbondenheid en moederlijke zorgzaamheid.
Van solitaire dingen naar een Wood Wide Web
Als lezer word je meegenomen in de recente geschieden van de houtindustrie in Canada. Om ontbossing tegen te gaan, worden er nieuwe zaailingen geplant, met wisselend succes. Onderzoekster en schrijfster Suzanne Simard gaat op een decennialange ontdekkingsreis en zet onconventionele experimenten in, om diepgaand te onderzoeken wat de cruciale factoren zijn in het herstel van een gebied waar veel gekapt is. Vanaf het begin is zij ervan overtuigd dat er uitwisseling tussen bomen plaatsvindt. Eerst richt haar onderzoek zich op water en voedingsstoffen. Gaandeweg blijkt er een fijnbedraad, ondergronds Wood Wide Web ligt en dat bomen informatie met elkaar uitwisselen.
De overleving van de jonge spruiten is veel kansrijker als niet alle bomen worden gekapt, maar een deel van de volwassen bomen blijft staan. Net zoals de Native Americans het deden: zij kapten altijd slechts een deel, verspreid over een groter gebied.
Bomen en mensen verbonden
Het wordt steeds duidelijker dat volwassen bomen – de moederbomen – hun kroost beschermen en zelfs als ze zelf afsterven hun laatste reserves naar zaailingen sturen. Net zoals moedermensen doen. Als Suzanne Simard, inmiddels hoogleraar bomenecologie, zelf ziek wordt, verdiept deze vergelijking zich meer en meer, zonder dat het sentimenteel wordt.
Het onderzoek van Simard gaat vandaag verder. Het is duidelijk dat moederbomen hun eigen kroost herkennen en deze meer ondersteunen, maar dat ze ook andere soorten bijvoeden. In de diversiteit van de bomensamenleving dragen verschillende soorten, ieder hun eigen steentje bij. En dat komt de eigen soort ook ten goede. Deze bomenwijsheid, dat we elkaar nodig hebben en elkaar verrijken, mag royaal verspreid worden in de mensenwereld. Leerzaam!
Wij mensen zijn, net als bomen, met elkaar verbonden. Dat kan weleens lastig zijn, maar tegelijk hebben we elkaar nodig. Soms voelen we ons teveel verbonden en kost dit ons energie. Op andere momenten voelen we ons afgescheiden en eenzaam. Voor mensen is verbonden zijn dus soms een flinke uitdaging. We kunnen niet met en we kunnen niet zonder.
Bomen als lichtend voorbeeld van verbondenheid
Herken je dit? Ook hier kunnen bomen je spiegelen en zijn ze een lichtend voorbeeld van verbondenheid: ze zijn goed verbonden met zichzelf. Ze zijn diep geworteld. Mijn ervaring is dat wij mensen het contact met onze wortels soms helemaal kwijt zijn en dat we juist dáárdoor moeite hebben met het verbonden zijn met anderen. Dus: ga aarden, gronden, wortelen.
HSP raken de verbinding met zichzelf makkelijker kwijt
Dit geldt voor mensen in het algemeen en voor (hoog-)sensitieve mensen geldt dit nog meer. Zij voelen zich misschien sterk verbonden met anderen (en kunnen daar flink last van hebben), maar juist (en mede door de verbinding met anderen) veel minder met zichzelf. Dit kan zelfs als vreemd terrein voelen. Ik help je graag bij het verkennen van, en je (weer) verbinden met, je eigen wortels.
