Wilde Ganzen
Het gedicht ‘Wilde Ganzen’ van Mary Oliver gebruik ik zowel in de Mindfulnesstraining als in de Mindful Zelfcompassietraining. Het drukt op een prachtige manier uit dat we mild mogen zijn naar onszelf en dat we niet alleen zijn met onze pijn en onze imperfecties.
Er is altijd plek voor ons in de wereld, daarvoor hoeven we niet eerst iets te bewijzen. Het is onvoorwaardelijk. De wilde ganzen weten dit, en ze herinneren on hieraan. De natuur lijkt zoveel wijzer dan ons, mensen. De natuur leeft mindfulness aan ons voor: all-inclusive, hier en nu.
Wilde Ganzen
Je hoeft niet goed te zijn.
Je hoeft niet op je knieën
honderden kilometers door de woestijn
voort te kruipen, vol berouw.Je hoeft alleen maar het zachte wezen in je lichaam
te laten liefhebben wat het liefheeft.
Spreek tot me over wanhoop, de jouwe, en ik zal
over de mijne vertellen.Intussen draait de wereld door.
Intussen bewegen de zon en de heldere kristallen
van de regendruppels zich voort over de landschappen,
over de grasvlaktes en de krachtige bomen,
de bergen en de rivieren.Intussen maken de wilde ganzen hoog in de heldere blauwe hemel
zich op om weer huiswaarts te keren.Wie je ook bent het doet er niet toe hoe eenzaam,
de wereld biedt zichzelf aan in je verbeelding,
spreekt tot je als de wilde ganzen, hard en opwindend –
keer op keer jouw plaats verkondigend
in de orde der dingen.
Uit: Mary Oliver, Dream Work
Eenzaamheid verbindt
Soms twijfel ik terwijl ik het gedicht breng in een trainingsgroep: is ‘Het doet er niet toe hoe eenzaam’ misschien iets te heftig, overdreven? Raak ik ‘mijn publiek’ niet kwijt als ik het letterlijk zo voordraag? Maar sta er eens bij stil: we zijn allemaal weleens eenzaam, toch? Eigenlijk is het juist goed om het erover te hebben, er niet omheen te draaien, onze kwetsbaarheden ‘gewoon’ te delen. Want het delen maakt dat het gewoon wordt. En dan realiseer ik me het belang van deze boodschap, van dit gedicht weer.
Een van de pijlers van de zelfcompassietraining is medemenselijkheid (of: gedeelde menselijkheid). In het Engels is dat ‘common humanity’. Common verwijst naar het gemeenschappelijke en het gewone. En dat is wat het is: eenzaamheid is iets van ons allemaal en het is heel gewoon. Dus eenzaamheid verbindt!
