Hoogsensitief én alsmaar op zoek naar prikkels
It takes one to know one 😉
Ben je hoogsensitief én alsmaar op zoek naar prikkels, dan ben je misschien wel een HSS – een Hoogsensitieve Sensation Seeker.
(Hoog-)sensitieve mensen worden vaak – ten onrechte! – verward met verlegenheid, onzekerheid en introversie. De HSP’s zelf zijn soms ook lang aan het zoeken voordat ze (h)erkennen dat ze gewoon bij een mooie minderheidsgroep horen van mensen die intensiever waarnemen en verwerken. Des te verwarrender kan het zijn als je weliswaar snel overprikkeld raakt, maar aan de andere kant ook enorm snel verveeld raakt.
Dr. Elaine Aaron, zelf HSP, auteur en onderzoeker naar dit fenomeen, heeft HSS als eerste benoemd en omschreven. Ze heeft zelf een test ontwikkeld, waarmee je kunt vaststellen of je een ‘Highly Sensitive Sensation Seeker’ bent.
test (volgt z.s.m.)
De HSS combineert hoogsensitiviteit met een zucht naar prikkels
Met een beetje ‘pech’ behoren deze hoogsensitieven tot de subgroep HSS’ers (Highly sensitive Sensation Seekers); mensen die de prikkels juist opzoeken, maar vervolgens al snel worden overspoeld. Ze hebben een erg druk leven en een altijd volgeplande agenda. Dat houden ze in stand, terwijl er tegelijk een duidelijk hoorbare roep is om rust, om minder, om lege plekken in die agenda. Slaapproblemen en verminderde concentratie zijn hierbij vaak aan de orde.
Deze tegenstrijdige belangen van meedoen en veel willen beleven versus behoefte aan rust, zijn kenmerkend voor de HSP’er, en in nog sterkere mate voor de HSS’er. Hoe komt dat?
Gericht op de wereld om je heen
Ik denk dat het te maken heeft met het altijd naar buiten gericht zijn. Hoogsensitieve mensen vangen heel goed signalen op in hun omgeving en voelen goed aan waar anderen behoefte aan hebben. Terwijl we voelen dat we een beetje ‘anders’ zijn (soms met eenzaamheid tot gevolg), merken we dat we worden gewaardeerd en geaccepteerd als we onze talent omzetten in attenties en aandacht voor de ander. De behoefte aan contact, erkenning en begrepen worden, wordt vervangen door deze vorm van contact, waarbij het altijd om de ander gaat. Het is een soort surrogaat, maar het geeft ons een gevoel van ‘bestaansrecht’.
We raken er al snel aan gewend om al onze gevoelige antennes te richten op onze omgeving en onze aandacht helemaal niet naar binnen – op onszelf te richten. Onze binnenwereld is onbekend terrein, een leegte die we zelf in stand houden of zelfs vergroten. Onbewust voelen we deze leegte heel goed aan; dit voelt naar en daarom gaan we steeds op zoek naar een invulling.
De leegte blijft …
De tragiek hierbij is dat we deze invulling wederom buiten onszelf zoeken, en dat we daar niet kunnen vinden waar we echt naar verlangen.
Naar binnen keren
Onze wijsheid en dé bron voor levensgeluk liggen in onszelf verscholen. Echte vervulling vraagt dus om naar binnen keren, aandacht voor onszelf. Voor HSP’s kan dit een zeer grote opdracht zijn; een stap die we niet licht nemen. Immers, door langdurige verwaarlozing van ons innerlijke zelf, weten we niet wat we daarbinnen aan zullen treffen. Wellicht een een leegte – een groot niets, de eenzaamheid die we juist zo lang hebben proberen te vermijden. We zijn zo op anderen gericht geweest, dat ons eigen ‘Ik’, ons Zelf, niet sterk aanwezig is. Vragen als ‘Wie ben ik?’ en ‘Wat wil ik?’ zijn dan zeer ingewikkeld en we vrezen dat we nog niet een begin van een antwoord hebben. en wat je wilt, zijn erg moeilijke vragen.
Zo’n proces kan pijnlijke momenten en confrontaties opleveren maar het goede nieuws is: je komt er beter uit. Als een rups die zich verpopt tot een vlinder. Uit die pop kruipen en de vleugels laten drogen en ontkreukelen is een soms moeizaam proces, waarvoor je de tijd moet nemen. Maar uiteindelijk kun je dan je prachtige vleugels uitslaan, vliegen en fladderen.
“What if I fall?”
“Oh but my darling, what if you fly?”
(Erin Hanson)
Ontmoeting met jezelf
En toch, het is zeer de moeite waard: als je wat langer kijkt, als je het aandurft, zul je merken dat er wél een zelf is, die je jezelf kunt ontmoeten, leren (her)kennen. De leegte die je vreest blijkt misschien juist ruimte te zijn, waarin je kunt gaan creëren – helemaal vanuit jezelf, vanuit jouw innerlijke drijfveren. Je herkent je eigen Ik, je Zelf, en maakt dit stevig. Hier kun je op verder bouwen en hier kun je bij thuis komen.
En dan, ineens, merk je dat je op een avond ‘gewoon lekker thuis op de bank zit’ – gewoon, met jezelf als gezelschap. Je hoeft niet meer op zoek in de buitenwereld. De buitenwereld is een aanvulling geworden, die je naar behoefte kunt betreden.
Ik sta je graag bij in dit proces
“Er zijn gebieden in mijn geest en hart die iets weg hebben van een donker steegje. Deze betreedt ik liever niet alleen.”
Als ervaringsdeskundige én ervaren levenscoach krijg ik geregeld mensen in mijn praktijk die hoogsensitief zijn. Misschien mede doordat ik in en met de natuur werk, die rustgevend en prikkelarm is.
